Laatste nieuws: Ook zegelrecht op pizza ingevoerd | €4,- direct te betalen bij de pizzeria: “Betaal of eet ongezuurd brood”

Er worden steeds meer belastingen geheven, nu gaat het te ver.

De afgelopen jaren zijn in Italië een aantal merkwaardige belastingen ingevoerd die twijfels en discussies oproepen. Een van de meest besproken onderwerpen was de zogenaamde schaduwbelasting, die door sommige gemeenten wordt geheven op commerciële activiteiten waarvan een uithangbord of uitstekend bouwwerk een schaduw werpt op openbaar land. Bars, restaurants en winkels moesten belasting betalen, alleen al omdat luifels en billboards een deel van de straat aan het zicht onttrokken.

Een andere bijzondere belasting is de geluidsbelasting, die in sommige toeristenplaatsen wordt geheven. Deze belasting geldt voor bars en nachtclubs en is gebaseerd op het aantal decibellen dat muziek of klanten produceren. Het doel is om bewoners te beschermen tegen overmatige geluidsoverlast, maar het heeft geleid tot controverse bij ondernemers. Zij moesten 's avonds het geluidsniveau met professionele instrumenten meten.

In de landbouwsector heeft de belasting op het rapen van gevallen olijven, die in sommige regio's is ingesteld voor degenen die mechanische methoden gebruiken waardoor de vruchten vallen vóór de traditionele oogst, tot discussie geleid. Het doel was om de kwaliteit van de olie te beschermen, maar voor veel producenten was het alleen maar een extra bureaucratische last.

Een van de meest bizarre belastingen is de belasting op plastic voor eenmalig gebruik (Plastic Tax), die gericht is op wegwerpverpakkingen en -recipiënten. Hoewel het ingegeven is door milieuoverwegingen, treft het vooral kleine bedrijven en ambachtslieden hard, vooral in de voedings- en verpakkingssector. Het heeft geleid tot een heftig debat tussen ecologie en economische duurzaamheid.

Een nieuwe “belasting” op pizza?

Pizza , het symbool van de Italiaanse keuken en de gezellige maaltijd bij uitstek, is de laatste jaren steeds minder toegankelijk geworden. In zes jaar tijd is de gemiddelde prijs van een pizza met een drankje met 18,3% gestegen tot een landelijk gemiddelde van 12,14 euro. Het is eigenlijk alsof er een belasting op pizza is ingevoerd , wat gevolgen heeft voor de portemonnee van miljoenen Italianen. Verrassend genoeg zijn de duurste steden niet de grote metropolen, maar plaatsen als Reggio Emilia (17,58 euro), Siena (17,24 euro) en Macerata (16,25 euro). In Palermo loopt de prijs voor de gastronomische versies zelfs op tot 28 euro.

De goedkoopste steden zijn daarentegen Livorno (8,75 euro), Reggio Calabria (9,15 euro) en Pescara (9,37 euro), waar een diner in een pizzeria nog steeds onder de 10 euro blijft. Maar er zijn uitzonderingen: in het grootste deel van Italië is pizza niet langer een goedkope maaltijd, maar steeds meer een kleine luxe.

Waarom de prijs niet daalt

Deze stijging heeft specifieke oorzaken: de pandemie, de hoge energiekosten en de oorlog in Oekraïne hebben ervoor gezorgd dat de kosten voor restauranthouders enorm zijn gestegen, vooral voor meel en olie. Maar deze prijsstijgingen zijn nooit verdwenen; Integendeel, ze stabiliseerden. De reden? Pizza is een goed met een ‘rigide vraag’: mensen blijven het eten, zelfs als het meer kost.

De sector blijft sterk: hij is 25 miljard euro per jaar waard en steunt ook de afhaal- en bezorgsector, waardoor consumenten kunnen besparen op de entreeprijs en op drankjes.